گفتمان طلبکارانه یا عذرخواهانه؟

- سخنرانی احمدی نژاد را نیم میلیارد جمعیت جهان مستقیم دیدند.
- در نظرسنجی از دانشجویان دانشگاه کلمبیا، 77% موافق سخنان احمدی نژاد بودند.
- در نظرسنجی مؤسسه آمریکایی وستنت وود، با این سؤال که آیا احمدی نژاد را رئیس جمهور خوبی می دانید یا بوش؟!، 40% مردم آمریکا، به احمدی نژاد رأی دادند.
- روزنامه های اسرائیلی و رسانه های جناح نئوکان های آمریکا، احمدی نژاد را پیروز نبرد 48 ساعته رسانه ای در آمریکا دانستند و...
ماراتون جنگ تبلیغاتی کم سابقه ای که علیه جمهوری اسلامی و دکتر احمدی نژاد براه افتاد عملاً و علیرغم همه محاسبات مادی و ظاهری، بنفع گفتمان انقلابی، صادق و اسلام گرایانه رئیس جمهور ایران پایان یافت. کارشناسان رسانه ای آمریکا صریحاً گفتند او کار خود را کرد و افکار عمومی آمریکا و جهان در مورد احمدی نژاد و ایران، تغییر کرد و ما چه بخواهیم و چه نخواهیم او بر همه ما تاثیر گذاشت.
آنچه در نظر نگارنده مهم تر است؛ جمعبندی مهمی است که از این رویکرد در سیاست خارجی بدست می آید.رویکرد رئیس جمهور و دولت پیشین در گفتگوهای بین المللی و سیاست خارجی، رویکردی محافظه کارانه و در حد انفعال و حتی عذرخواهانه از غرب و گاه پذیرش اشتباهات انقلاب در مبارزه با آمریکا بود و گفتمان دولت پیشین ایران، براساس انطباق با سرمشق های عرفی غرب و استفاده از ادبیات و مفاهیم غربی و ارزشهای غربی برای راضی کردن آنها از ایران و گاه امتیاز دادن برای جلوگیری از عصبانی شدن قدرتهای غربی پیش می رفت. به یاد داریم که رئیس جمهور محترم قبلی، رسماً بابت اشغال لانه جاسوسی، بجای آنکه آن را ریشه یابی کرده و امپریالیزم آمریکا را محاکمه و استیضاح کنند از طرف ملت ایران از آمریکا، عذرخواهی کرد. ایشان در مصاحبه با CNN، اعلام کرد که انقلاب ایران، تندروی هائی داشته، رئیس جمهور آمریکا (لینکلن) را «شهید»!! نامیده و برای آمریکائیها عذر می آورند که دمکراسی آمریکائی، بیش از 200 سال سابقه دارد و شما استاد دمکراسی هستید ولی ما ایرانیها تازه کار و ناوارد هستیم و تازه می خواهیم دمکراسی را یاد بگیریم لذا شما جمهوری اسلامی را با آمریکای دمکراتیک مقایسه نفرمائید و....
این قبیل نکات و ادبیات شرمنده و عذرخواهانه، گفتمان اصلی دولت محترم قبل در سیاست خارجی (و گفت وگوی تمدن ها) بود و البته با این استدلال صورت می گرفت که برای تنش زدائی نباید بهانه به آمریکا داد و باید ادبیات تند و انقلابی (میراث امام خمینی) را به یک ادبیات دیپلماتیک آشتی جویانه، تغییر داد.ما در اینجا کسی را به سوءنیت یا... متهم نمی کنیم بلکه به یک گفتمان و طرز فکر اشاره می کنیم که هنوز طرفدارانی دارد. جناب آقای خاتمی اخیراً ضمن محکوم دانستن فحاشی های رئیس دانشگاه کلمبیا، تلویحاً دولت جدید را هم نصیحت کرده اند که نباید بهانه برای این اهانت ها به آنان داد و زمینه سازی کرد.
معلوم نیست که منظور آقایان از بهانه ندادن چیست؟! آیا تکرار گفتمان غربی به زبان فارسی و تن دادن به تحکم ها و تحمیل های آنان و عذرخواهی بابت گذشته انقلاب و شهید نامیدن رئیس جمهور آمریکا و... بمعنای بهانه ندادن به دشمن است؟!
ادبیات احمدی نژاد در سیاست خارجی، احیای گفتمان امام خمینی(ره) و در داخل چارچوب دفاع منطقی، اخلاقی و عزتمندانه صورت می گیرد و اتفاقاً می بینیم که این ادبیات و مفاهیم، موفق تر نیز بوده است، اولاً امتیازی به غرب نداده ایم. ثانیاً حقوق خود را اعاده کرده ایم، ثالثاً در افکار عمومی آمریکا و غرب نیز تأثیر بسیار موفق تری گذارده ایم و رابعاً دولتمردان آمریکا و غرب، امروز بدهکارتر و منفعل تر شده اند. بنابراین بنظر می رسد اگر بجای انفعال و عقب نشینی مدام از موضع حکمت، مصلحت و عزت، موضع تهاجمی داشته باشیم و به تکلیف، عمل کنیم، اتفاقاً به نتیجه بیشتری هم می رسیم.

نوشته های دیگران ()